Een maand van pieken en dalen

Goed, Thailand en Maleisië lieve mensen! Volgens mij is dit verhaal nog langer dan de vorige, maar ik ga me lekker niet meer verontschuldigen. Ik ben nou eenmaal lang van stof en als je me een beetje kent, dan wist je dit al lang ;-)

In Chiang Mai aangekomen, baalde ik nogal van mijn telefoon. Ik ben er dan ook een groot deel van mijn tijd daar aan kwijt geweest: nadat ik eerst goedkope fix-shops had gevonden, bleken ze mijn te nieuwe telefoon niet te kunnen repareren. Ik naar de Samsung shop gelopen, was die natuurlijk dicht. De volgende dag nog een keer geprobeerd (steeds een half uur in de hitte lopen trouwens). Nadat ik mijn telefoon had ingeleverd, ging aan het begin van de terugweg ook nog mijn slipper kapot. Dus ben ik op één slipper en één blote voet naar huis gelopen. Gelukkig zag ik er al gelijk de hilariteit van in dus had even de slappe lach in mijn eentje. Heb er niks aan om ook daar nog om te gaan sikkeneuren! Eenmaal terug in het hostel pakte ik mijn oude telefoon om nog bereikbaar te blijven en foto's te kunnen maken. Er zijn ergere dingen in de wereld! En verder had ik gelukkig een heel leuk hostel waar ik al snel een gezellige groep mensen om me heen had verzameld. Voornamelijk Nederlanders want mijn god wat zaten die daar veel zeg! Een soort invasie leek het wel. In Chiang Mai ben ik voornamelijk veel uitgegaan. Overdag naar de telefoonshop. Weer uitgegaan. Olifantjes geknuffeld. Uitgegaan. Bij het zwembad gelegen. Uitgegaan. Wacht. Olifantjes geknuffeld??! Holy shit ja wat was dat gaaf! Echt, een droom die uitkwam. Eigenlijk onbeschrijfelijk hoe dat was maar ik zal mijn best doen. Zo dicht bij olifanten kunnen komen! Ze aaien! Voeren! Een modderbad met ze nemen! Met ze knuffelen! Met ze wandelen en zwemmen! We kregen eerst veel uitleg over de volksstam die daar leeft en die de olifanten traint. Voordat we de dag begonnen, dacht ik eigenlijk dat we naar een opvang gingen waar olifanten uit het slechte soort toerisme, zoals op olifanten rijden, zijn gered. Maar dit was een volksstam die de olifanten eigenlijk als huisdier heeft. Ze doen de dieren geen kwaad, praten tegen ze en iedere olifant heeft zijn eigen baasje. Het is interessant (en ja, om die reden ook een soort toerisme), omdat wij het niet kennen dat je een olifant als huisdier hebt. Zou wel een beetje raar zijn (bekijk de betreffende aflevering van Proefkonijnen maar van een paar jaar geleden). Maar het is eigenlijk hetzelfde als dat zij bij ons komen kijken hoe mensen massaal naar puppycursus gaan en hun hond opvoeden. Dat is voor hun dan weer heel raar. Maar terug naar de olifantjes! We hebben ze eten gegeven en nu stonden de meeste olifanten wel achter een hekje. In principe konden ze daar zo vandaan lopen, wat sommigen dan ook brutaal deden. Maar het hekje was voor de veiligheid en om het makkelijker te maken. Daarna zijn we een stukje met ze gaan wandelen, door een klein riviertje heen naar een stuk grasveld. Hier hebben we ze nog meer eten gegeven. Voordat jullie nou denken, goh raken die beesten dan niet overvoed? Na ons kwam namelijk nog een groep toeristen en zo gaat dat iedere dag. Nou, nee want deze olifanten hebben op één dag 400 kg eten nodig. 400!! Dus ze vonden het dikke priem om continu te eten. Daarna zijn we weer terug gelopen en gingen we naar het modderbad. Dat was zó leuk! Ook een klein beetje eng, want door de modder gleden we nog wel eens uit. En die olifanten vinden het modderbad ook leuk dus die ploffen gewoon neer waar ze willen. En met hun 400 kg eten per dag, leek me dat niet per se een pretje... maaaar alles is goed gegaan! Het babyolifantje plofte neer, ging op zijn slurf na helemaal kopje onder en wij hebben hem met modder bestrooid en massages gegeven. Toen de baasjes van de olifanten ons ook besmeurden met modder, was het startsein voor een moddergevecht gegeven en waren al deze soort-van-volwassenen weer even helemaal kind! Heerlijk! Na het modderbad zijn we naar de rivier gelopen om ons en het babyolifantje schoon te wassen. En dat beestje vond het zo leuk! Je zag hem gewoon genieten. Dit was echt een dag om nooit te vergeten.

Door al het gefeest in Chiang Mai, begon mijn keel een beetje te protesteren. Die gaf al aan dat het wel welletjes was geweest en dat mijn lijf even rust nodig had. Maar door de dag heen ging het weer beter dus besloot ik om toch lekker door te gaan. Binnen 10 dagen zou ik erachter komen dat dat niet wijs was. Maar daarover later meer.

We zijn met de hele groep 3 dagen naar Pai gegaan. Een plaatsje "vlakbij" Chiang Mai. Op de dag van vertrek ging ik eerst mijn telefoon ophalen, die zou vandaag klaar zijn. Zou... Ik kom daar aan en opeens was'ie morgen pas klaar. Hij moest namelijk nog op waterproof getest worden. Dat was wel even balen zeg! Vooral omdat ze mijn e-mailadres gewoon hadden dus ze me hadden kunnen mailen met dit nieuws. Goed, dan maar na Pai ophalen. Zoals gewoonlijk had ik me totaal niet ingelezen en ging ik af op tips van andere backpackers dat je Pai absoluut niet mocht overslaan. Wat ik had kunnen weten als ik wat research had gedaan, maar waar ik tijdens de bustocht achterkwam, is dat de weg van Chiang Mai naar Pai bekend staat om de vele bochten. Een prachtig aantal van 762 -met name bijzonder scherpe- bochten in de bergen. Jippie..! Nondeju wat was ik blij dat we er uiteindelijk waren. En ik had nog een vrij goede plek in de bus gescoord ook! Op de terugweg naar Chiang Mai kwam ik erachter waarom de jongens achterin de bus zich zo beroerd voelden... wat een ellende. In Pai had ik een hostel geboekt wat een soort boomhut was. Super cool! Enige nadeel, alle vieze enge beesten kunnen zo naar binnen vliegen. En jawel, er zat een kakkerlak van 10-15 cm groot op mijn klamboe en het had ook nog vleugels (=onvoorspelbaar). Natuurlijk durfde ik mijn klamboe niet open te vouwen, dus moest er iemand aan te pas komen om het beest weg te halen. Na een grondige inspectie van mijn bed, durfde ik er eindelijk in te kruipen. Maar echt lekker heb ik niet geslapen. Zulke dingen zijn nou eenmaal niet aan mij besteed, dus de volgende dag heb ik gelijk uitgecheckt. Julie, een Nederlands meisje die ik in Chiang Mai heb leren kennen, vond haar hostel ook niks dus hebben we in het stadje afgesproken om samen om zoek te gaan naar een ander hostel. Nummer 1 zat vol. Twintig minuten met backpacks in de volle zon naar nummer 2 gelopen. Ook vol. Zucht... toch maar even online gekeken naar iets anders. Avontuurlijk zijn is leuk, maar kan ook zwaar zijn. Letterlijk. Nieuw hostel geboekt. Daar weer heen gelopen. Uitgegaan met wat meiden die we daar hebben ontmoet. En midden in de nacht onder invloed van enige hoeveelheden alcohol hebben we hostel nummer 2 geboekt omdat we die zo leuk vonden. De volgende dag hadden we er spijt van want we moesten weeeer alles inpakken en terug lopen. Maar ja, de aanbetaling was al gedaan dus laat maar doen dan. Uiteindelijk hebben we daar een super leuke avond gehad met mensen die ik nog van Vietnam kende en daar tegenkwam. Ik wilde het vanwege mijn keel rustig aan doen, maar het was weer veel te gezellig dus toch pas weer om 4 uur in bed. De volgende dag weer alles ingepakt voor de terugreis naar Chiang Mai. Daar weer één nacht gebleven voor we samen het vliegtuig naar Bangkok pakten om uiteindelijk naar de eilanden in het zuiden te gaan. Of nou ja, samen... Julie had per ongeluk de verkeerde tijd geboekt waardoor zij in een ander vliegtuig zat haha! In Pai hebben we trouwens nog een scooter gehuurd om wat mooie natuur in de omgeving te bekijken. De canyon daar was vooral heel saai. En de waterval stond droog. Maar toch, leuke dag gehad! Eenmaal in Chiang Mai kon ik dan eindelijk mijn telefoon ophalen, moest ik na lang wachten nóg een half uur wachten want hij moest nog op waterproof getest worden. WAT??! Dat zouden ze in de afgelopen dagen toch al hebben gedaan? Ok, nog een keer diep zuchten en tot 10 tellen. Dan kom je al een heel eind. Thank god dat ik hem daarna weer had en dat'ie het deed!

Goed, na de vlucht naar Bangkok, hebben we de taxi naar de nachtbus gepakt die ons naar de haven zou brengen. Die stopte om 00.30 's nachts voor een 40 minute diner break (waaaaarom???) en dropte ons om 4 uur 's ochtends bij de haven terwijl de boot naar Koh Phangan pas om 7 uur ging. Echt, fantastische planning. En dat komt uit mijn mond! Uiteindelijk na een reis van 25 uur hadden we ons hostel op het eiland bereikt. EINDELIJK EEN EILAND! EINDELIJK ZON, ZEE, STRAND! Ik was zo blij! Hier had ik gewoon al 3 maanden zin in. Nee, al sinds ik mijn reis aan het plannen was! 's Avonds zijn we meteen naar een feestje gegaan. Een leuk kleinschalig feest dat een beetje festival-achtig aandoet. Maar om 1 uur voelde ik wel dat ik zo veel gereisd had en weinig had geslapen, dus ik ben naar huis gegaan. De volgende dag hebben we een fiets gehuurd en zijn we naar een waterval en viewpoint gefietst. Hier moesten we in een dichtbegroeide jungle (yes nog een jungle) naar boven lopen/klimmen. Nou, ik was echt zeiknat en heb niet eens in de waterval gezommen. Proberen jullie maar eens met 35 graden en een luchtvochtigheid van bijna 90% te klimmen en klauteren! Niet te doen. Ook al was je niet super actief (de hike stelde namelijk niet zo veel voor), na 10 stappen ben je al zo uitgeput! Tel daar mijn liefde voor jungles bij op en het maakte wel dat ik de waterval erg leuk vond om te zien, maar de viewpoint liet voor wat het was. Julie was net zo uitgeput dus zijn we lekker terug gefietst. In de avond hebben we het rustig aan gedaan, want de volgende dag was de Full Moon Party! De hele reden dat we naar dat eiland toe zijn gegaan. Iedere maand vieren veel mensen in Azië de volle maan. En het feest op Koh Phangan is het meest beroemd en berucht. Ik ging even het een en ander opzoeken over hoe we nu precies aan tickets moesten komen enzo, en de verhalen die ik toen tegen kwam... poeh! Berucht was het zeker! Het schijnt dat er ieder feest minimaal één persoon overlijdt door drugs die er al dan niet vrijwillig genuttigd zijn. Er worden spullen gejat, je wordt gedrogeerd, daarna beroofd of nog erger. Ik was hier al wel van op de hoogte, maar kende niet alle gedetailleerde verhalen. Wat me verraste, was hoeveel mensen überhaupt niet op de hoogte waren van de gevaren! Sorry, maar dan ben je gewoon dom. Gelukkig komt er bij mij dan een soort risicofactoren-radar naar boven en let ik op alles en iedereen en zorg ik dat mijn tasje onder mijn shirt zit en dat ik niet te veel drink zodat ik mijn hoofd erbij kan houden. En het werkte! Ik ben na een ontzettend leuke en bizarre avond naar huis gegaan met al mijn spullen intact en in dezelfde gezondheid als waarin ik daar arriveerde. Waarom ik vertel dat ik naar zo'n "gevaarlijk" feestje ben geweest? Omdat ik jullie mogelijke zorgen graag wil wegnemen door óók te vertellen dat ik verstandig met dit soort dingen om ga en dat jullie er maar op moeten vertrouwen dat het goed komt! :) Zo niet, dan kan dat net zo goed in Nederland met het stappen gebeuren.

Na Koh Phangan scheidden Julie en ik onze wegen; zij ging naar een eiland aan de andere kant van het vaste land en ik ging naar Koh Tao. Op mijn laatste dag in Koh Phangan ben ik door mijn rug gegaan. En de keelpijn sluimerde ook nog steeds. Dus dan met je inmiddels 20-kilo-wegende backpack en een bijna 10-kilo-wegende daypack (niemand weet waarom in godsnaam zo zwaar) zoeken naar je hostel is geen pretje. Maar het stond duidelijk aangegeven op mijn digitale kaart dus moest geen probleem zijn! Behalve was het hostel niet waar ik was en ik was waar mijn hostel moest zijn... ik had al veel heuveltjes op en af gelopen, toen aan het einde van de weg de enige optie nog was om een heel steile weg naar boven te volgen. De eerste stap viel ik al bijna om, dus heb mijn slippers beneden op straat gelaten en ben op blote voeten (want meer grip) en mijn backpacks naar boven gelopen. Meine güte wat was dat eng! Eenmaal boven, was dit niet mijn hostel. Fantastisch. Nu moest ik natuurlijk ook nog naar beneden. Hier had ik even niet zo goed over nagedacht. Dit leek echt alleen maar heel fout af te kunnen lopen! Heb mijn backpacks dus naar beneden gegooid en ben zonder die dingen naar beneden gelopen. Dat was al eng zat! Toen ik het daar beneden even niet meer zag zitten, kwam ik een mevrouw met een hondje tegen. Zij wist me te vertellen dat ik helemaal verkeerd zat (joh...) en dat ik terug moest lopen. Toen ik na een uur het hostel had bereikt, zei de lieve receptioniste dat ze minimaal 3 keer per week de betreffende kaart-app aan het mailen is om de locatie te veranderen. Ik was duidelijk niet de enige die dit was overkomen.
Goed! Dit eiland staat bekend om het duiken. Mijn theorie is altijd: als je veel mooie dingen kunt zien tijdens het duiken, zul je ook wel mooie dingen kunnen zien tijdens het snorkelen. En tot nu toe heeft die theorie me niet teleurgesteld! Samen met Stephanie (een Canadees meisje die ik kort in Chiang Mai heb gesproken en nu op de boot van Koh Phangan naar Koh Tao tegen kwam) heb ik een snorkeltour gedaan. Erg leuk! De laatste keer snorkelen was 1,5 jaar geleden in Curaçao dus is toch altijd weer even wennen. Na de eerste minuut met mini paniekaanvalletjes van de brain error dat ik onder water kan ademen, ging het goed en heb ik zo veel mooie visjes gezien! Ook Dory en haar familie! En zelfs de echte Dory, dit blauw-gele visje was helemaal alleen en bleef maar rondjes zwemmen. Hahaha! De laatste twee stops konden we niet echt van de boot af omdat de zee te ruig was. Bij Shark Bay heb ik het toch geprobeerd omdat ik wel benieuwd was naar de haaien die daar zouden zitten. Maar die vonden de zee denk ik ook te ruig. Geen haaien gezien helaas en de golven en de stroming waren echt heel heftig, dus ben weer snel de boot op geklommen. 's Avonds was ik kapot dus ben vroeg naar bed gegaan. De volgende dag vertelde mijn lichaam me dat ik écht te lang door was gegaan met feesten. Ik was mijn stem verloren, had enorm dikke klieren in mijn keel en wilde alleen maar slapen. Heb dit keer dus maar even naar mijn lichaam geluisterd en heb in Koh Tao meer van mijn hostel gezien dan van het eiland. Dat was eventjes balen, maar goed: eigen schuld, dikke bult. Heb mijn verblijf verlengd om even uit te zieken en toen ik me weer beter voelde ben ik naar Koh Phi Phi gegaan, een eilandje aan de andere kant van het vaste land van Thailand.

Koh Phi Phi is een piepklein eilandje waar geen motorvoertuigen zijn toegestaan. Alles wordt vervoerd per man en wagen. Ook is het een party eiland. Mijn hostel lag op het strand waar het iedere avond feest is. Na mijn eerste nacht kwam Stephanie ook naar Phi Phi en hebben we samen gefeest. Iedere bar of hostel houdt daar een vuurshow. Wij wilden dat wel eens zien dus gingen op de enige beschikbare plekjes zitten van die show; voorste rij op de grond. Ik vroeg me gelijk al af of dat wel zo'n goed idee was, maar ze zouden die zitzakken daar niet neerleggen als het niet veilig zou zijn, toch? Het was echt een super vette show! Alsof je in het circus bent maar dan dichterbij. Deze jongens twirlden stokken met aan beide kanten vuur door de lucht. Ze klommen ook op elkaar terwijl ze dat deden. Op een gegeven moment werd er zelfs over touw gelopen terwijl er allemaal kunstjes met vuur werden gedaan. Echt gaaf! Tot er een stok met aan beide kanten sterretjes door de lucht werd gezwaaid. Die spetters vlogen natuurlijk overal heen en één belandde op mijn borst. Wie ooit heeft beweerd dat sterretjes bestaan uit koud vuur heeft bij deze ongelijk. Het was zeer zeker niet koud wat ik voelde! En "koud" vuur?? Vuur is vuur! Ik wist dat er een reden was voor de manier waarop ik sterretjes vasthoud met oud & nieuw! Ik voelde het branden en heb er gelijk op geslagen zodat het vuur niet op mijn jurkje over zou slaan. Gelukkig had ik net bier besteld dat nog koud was dus heb dat er tegenaan gehouden. Maar ik heb er een mooi tweede/derdegraads brandwondje aan over gehouden! Het is nu 2,5 week geleden en het is nog steeds aan het helen.
Julie was inmiddels ook gearriveerd en met zijn drieën hebben we meegedaan aan een zogenaamde "booze cruise". Een boottocht langs allerlei mooie plekken waarbij er een DJ op de boot draait en drank bij de prijs inbegrepen zit. Ik ben op het strandje geweest waar Leonardo DiCaprio was voor de opnames van de film The Beach en ben op Monkey Beach geweest. Daar waren zo veel aapjes! Zo leuk om te zien! Ik begon veilig door er eentje op z'n bolletje te aaien maar daarna heb ik ze ook over me heen laten lopen en op mijn arm laten zitten. Een hele speciale ervaring! Uit onze groep zijn twee mensen gebeten. Bizar hoe relaxed ze daarover deden want je moet gewoon binnen 24 uur in het ziekenhuis zijn. Maar goed, daar kun je in het midden van zo'n boottocht ook niet veel aan doen denk ik. Het was een hele leuke middag met een leuke groep mensen. 's Avonds hebben we het feestje op het eiland doorgezet.

Na Koh Phi Phi ben ik met de bus naar Penang, Maleisië gegaan. Ik had gezien dat de tickets van Kuala Lumpur naar Bali goedkoper waren dan vanuit Thailand. Dus besloot om dan ook nog maar wat van de rest van Maleisië te zien. Helaas had ik een opengekrabt wondje op mijn voet dat ontstoken was en niet echt beter wilde worden. Nou dat weer... toen mijn voet helemaal gezwollen was en ook dat niet minder werd, ben ik daar toch maar even naar de dokter gegaan. Heb antibiotica en een zalf gekregen en daarna werd het gelukkig al snel beter. Maar hierdoor had ik eigenlijk geen zin om veel van het stadje te zien en ik kon ook niet naar het strand. Dus heb eigenlijk vrij weinig gedaan. Tijdens het reizen is dat wel eens een struggle hoor. Je hebt het gevoel dat je altijd iedere dag dingen moet ondernemen. Je bent per slot van rekening op reis gegaan om wat meer van de wereld te zien. Maar wat je daarbij vergeet is dat je thuis ook wel eens een niks-doen-dagje hebt. Juist als je een drukke werkweek hebt gehad! Dus af en toe moet dat hier ook gebeuren. Daarbij is het mijn feestje en is dat zo heerlijk aan alleen reizen; als ik even ergens geen zin in heb, hoef ik met niemand rekening te houden en kan ik dus lekker zo'n dagje inlassen! Of drie... haha! Na een paar dagen heb ik de bus naar Kuala Lumpur gepakt. Hier bleef ik maar twee nachten, omdat ik gewoon even iets van de stad gezien wilde hebben, maar er voornamelijk was omdat ik mijn vlucht naar Bali geboekt had. En wat was ik blij dat ik na die twee nachten weer kon gaan. Kijk, het is in principe best een leuke stad. Er is veel te zien op het gebied van architectuur bijvoorbeeld. Maar ik voelde me daar totaal niet op mijn gemak. Met name door de grote hoeveelheid mannen die een beetje op straat staan te hangen. Veel van deze mannen komen uit India en ik heb gelezen dat het in die cultuur niet als ongemakkelijk of onbeschoft wordt gezien om vrouwen aan te staren. Ik daarentegen, zie dat wel als ongemakkelijk en onbeschoft. Daarnaast is het onhandig dat het ja-knikken in India bestaat uit een soort wobbelend nee-schudden. Dus als je vraagt of iets toegestaan is, dan is het heel verwarrend of het nou wel of niet mag. Verder hoorde ik van veel mensen (ook locals) dat ik goed op mijn spullen moest passen vanwege het vele zakkenrollen. Er waren overal mensen die me een massaasj (massage) of pedicure wilde verkopen, meer dan anders. En waren er veel zwervers op straat, die ik toch al meer dan 3 maanden niet gezien had. Hoe arm de andere landen in Azië ook waren, zwervers zag je er niet. Dus ja, ik heb maar zo'n hop-on-hop-off toeristen sightseeing bus geboekt om toch de stad te kunnen zien, maar dan op veilige hoogte. Helaas was de nationale moskee waar ik graag heen wilde nog niet open toen we er langs reden en was het paleis niet open voor toerisme. Dus heb vooral lekker zitten kijken en ben er in een shopping mall uit gegaan om even te lunchen.

En toen kon ik eindelijk naar Bali! Had er zo'n zin in! Tegelijkertijd betekent het ook dat mijn tijd in Azië aan zijn eind begint te komen, maar zo ver zijn we nog even niet! Ik heb hier eerst twee nachten geslapen en Koningsdag gevierd. Daarna ben ik naar een ander eilandje gegaan; Gili Trawangan. En nu ben ik weer terug in Bali. Over mijn tijd in Indonesië zal ik in het volgende verhaaltje wel schrijven. Nu moet ik me even omkleden want ik ga zodadelijk mama van het vliegveld halen! Jeeeej! :D

Ik hoop dat dit verhaal ondanks alle ellende en geklaag toch nog enigszins leuk was om te lezen. Ach, het kan niet altijd feest zijn toch? Hopelijk wordt mijn volgende verhaal een heel stuk positiever!

Liefs!