Vakantiemodus is aan!

Allright, Indonesië lieve mensen!

Ik heb in het begin twee dagen op Bali gespendeerd, met name om daar Koningsdag te vieren. Die viel nogal tegen... Waar ik gewend was om het vooral overdag te vieren met een uitloop naar God weet hoe laat, begonnen wij de dag pas rond 17.00 toen het al bijna donker was. En met wij bedoel ik drie andere Nederlanders en ik. En een stuk of tien buitenlandse backpackers die deze oranje-gekte wel eens mee wilden maken. We zijn eerst met zijn allen gaan shoppen; op zoek naar iets oranjes! Uiteindelijk zijn we geslaagd in fantastische Hawaii-achtige blouzen, wat ons tot best een hilarisch geheel maakte. De zin zat er goed in! Er was op Bali welgeteld één bar waar ze iets georganiseerd hadden dus wij gingen vol goede moed daar naartoe. Gelijk voelden we ons bekeken en totaal niet op ons gemak. Het bleek een soort Gooische voetbalvrouwen-bijeenkomst te zijn. Allemaal op chique, iedereen had iets oprecht leuks aan waar toevallig iets oranjes in zat, hooguit hier en daar een vlag op de wang en zelfs bier werd geserveerd in een emmertje met ijs. De prijzen pasten hier ook bij, nondeju wat on-Balinees duur! En ook on-backpackers duur! Maar goed, het mocht de pret niet drukken want er werd Nederlandse muziek gedraaid wat sommigen van ons al maanden niet hadden gehoord en de meesten natuurlijk nog nooit. Er werden livebeelden van de Koninklijke familie in de stad uitgezonden. De polonaise werd gelopen en er werd bittergarnituur en snert geserveerd. Heerlijk Hollands! Toch werden we van die prijzen een beetje rebels, dus kochten we bij de naastgelegen supermarkt vodka en bestelden eenmaal terug in de bar gewoon fris. Die wij natuurlijk stiekem aanvulden met de zojuist aangeschafte alcohol. Wie mij een beetje kent, weet dat ik nogal schijt ben om iets te doen wat eigenlijk niet mag. Het duurde dan ook een goeie 20 minuten voor we een fatsoenlijk plan de campagne hadden over hoe we dit gingen aanpakken zonder dat het personeel het zou zien. En natuurlijk werd ik bij het eerste glas waar ik vodka in schonk betrapt. Doe ik ook eens een keer iets stouts, word ik gelijk betrapt! Het drama dat volgde is het schrijven niet waard. Maar ik was een hele hoop meer geld kwijt omdat mijn vodka-maatje niet mee wilde betalen aan de boete (ik was immers degene die was betrapt) en de sfeer ging van mwah naar ellendig. We zijn vrij snel daarna ook lekker naar huis gegaan, om te beseffen dat je zoiets niet ergens anders moet willen vieren dan in Amsterdam. Of Eindhoven. Of Willemstad. Maar verder dan ook echt nergens anders!

De volgende dag ben ik met de boot naar Gili Trawangan gegaan. Dit is een van de "Gili's"; drie kleine eilandjes, dichtbij de kust van Lombok. Op deze eilandjes zijn geen motorvoertuigen toegestaan dus alles wordt vervoerd per paard en wagen. De wegen zijn niet geasfalteerd en zitten vol kuilen en hobbels. Geeft je een echt afgelegen eilandgevoel! Heerlijk! Zeker in combinatie met dat er geen pier is om op en van de boot te komen. Je moet heel Expeditie Robinson-achtig van de boot in het ondiepe zeewater zeewater springen en dan sta je op het strand! Alle bagage werd van de boot gegooid en opgevangen door iemand van het personeel. Moet je dus even bedenken hoe sterk zij moeten zijn om alles netjes op te vangen en niks in zee te mogen laten vallen: alleen al mijn backpack was 20 kilo...
Gili T, zoals dit eiland in de volksmond wordt genoemd, is van deze drie het meeste een feesteiland. Mijn plan was om daar een paar dagen te blijven om daarna naar Gili Air te gaan, wat kleiner is dan Gili T en meer chill is, minder feest. Natuurlijk verliep het weer allemaal iets anders dan gepland, maar daarover later meer.
Op de eerste dag in mijn hostel heb ik een Nederlands meisje ontmoet, met wie ik een fiets heb gehuurd en het hele eiland heb rond gefietst. Dat klinkt misschien als een hele prestatie, maar het eiland is zo klein dat je het nog wel te voet zou kunnen doen haha! We hebben op een paar mooie plekken gestopt en hebben lekker aan het strand gechilld. Hier heb ik ook gesnorkeld met een zeeschildpad, zo gaaf om dat weer te doen! Blijft toch een soort magisch. Omdat mijn telefoon waterproof is, heb ik er ook redelijk goed beeldmateriaal van. Helaas blijkt waterproof te betekenen "niet langer dan 3 minuten", waar ik achter kwam doordat mijn telefoon niet meer wilde opladen omdat 'ie nog nat was van binnen. Na dat hele drama in Thailand waarbij Samsung zelf heeft getest op waterproof, kun je je voorstellen hoe vrolijk ik was toen dit probleem zich aandiende. En doordat mijn telefoon 2 dagen in een bak met rijst heeft gelegen en ik niet van het eiland af wilde voordat ik wist of mijn telefoon het weer deed, heb ik besloten om lekker alleen op Gili T te blijven en niet naar Gili A te gaan. Ik hoorde van iedereen dat het toch ongeveer hetzelfde is dus prima. Ik heb nog wat meer mensen ontmoet en we hebben nog een paar gezellig avonden in de bar doorgebracht.

Na een dag of 5 ben ik terug naar Bali gegaan om mama op te halen! Het was zooo fijn om haar weer te zien! Zo gek dat ze opeens ook in Azië was! Eigenlijk kan ik die 2 weken samenvatten als een grote heerlijke vakantie. We hebben genoten als een dolle! Voor mij heel raar om van die backpackers-modus af te stappen en te switchen naar vakantie-modus. Het is moeilijk uit te leggen voor wie denkt dat ik al 4 maanden vakantie vier. Maar het is toch echt niet alleen vakantie. Voor mij was het gewoon mijn leven: steeds zoeken naar een nieuwe stad, nieuwe slaapplaats, nieuwe mensen om iets leuks mee te doen, sjouwen met je backpack. En als je dan opeens 2 weken lang lekker niks hoeft te doen, dezelfde accommodatie hebt, dezelfde persoon om je heen hebt, is dat even wennen, maar ook echt fijn. Even een backpackersbreak! Natuurlijk hebben we niet alleen maar niks gedaan. We zijn een dagje naar Ubud geweest, wat we eigenlijk niet zo veel aan vonden. We hebben namelijk vooral veel in de auto gezeten vanwege het verkeer. Als je denkt dat de file op de A-watdanook drama is, dan ga voor de grap maar eens in de file staan op Bali. De rijstvelden bij Ubud waren wel heel mooi! Kleiner dan wat ik in Vietnam heb gezien, maar doordat de rijstvelden in Ubud helemaal groen stonden, waren deze wel veel mooier! We hebben die dag ook een zilverfabriek bekeken en een kleine koffieplantage waar ik weer wezelkoffie heb gedronken. Mama heeft ook een slokje gehad. Maar een heel kopje vond ze te veel; ze had last van de gedachten dat deze koffiebonen uitgepoept zijn, haha! Verder hebben we ook de tempel Tanah Lot bekeken. Helaas alleen bekeken van een afstand, omdat het tij te hoog was toen we daar aan kwamen en we de klif waar de tempel op staat niet konden bereiken. Het was wel een mooi gezicht! Ook hebben we een dagje samen met Stephanie uit Canada doorgebracht. Ik heb haar in Thailand leren kennen en zij was toevallig ook op Bali. We hebben met zijn drieën een auto met chauffeur gehuurd en zijn naar het zuidelijk gelegen schiereiland gegaan. Hier hebben we verschillende mooie stranden bezocht, waaronder een waar Julia Roberts was tijdens het opnemen van de film Eat, Pray, Love. Uiteindelijk zijn we naar Uluwatu gegaan. Dit is een bekende plek vanwege de tempel met een mooi dak op een hoge klif. We moesten traditionele tempel-kleding aan: een paarse sarong en oranje slendang. Helaas mochten we de tempel niet in, omdat dit alleen was bedoeld voor mensen die hier kwamen bidden. Hier hebben we een fantastische zonsondergang gezien.

Op moederdag hebben we genoten van een heerlijke Balinese massage.

En verder hebben mama en ik vooral heel veel gechilld bij een beach club.

Tot de volgende! X