Bye Cambodia, hello Vietnam!
12 maart 2017 - Thành phố Đà Lạt, Vietnam
Hallo allemaal!
Dit verhaal wordt even een mixup van landen. Voor degenen die me goed kennen, ja ik vind dit lelijk. Maar je moet wat als je niet iedere week een verhaaltje uploadt ;-)
Mijn laatste week in Cambodja was raar. Als je zo intens met dezelfde groep mensen omgaat, raak je snel aan elkaar gehecht. En aan de kinderen natuurlijk ook. Dus het idee dat je afscheid moet gaan nemen, is heel vreemd. Het afscheid met de kinderen was gemixt. Het was leuk. Maar ook niet leuk. Ook doordat sommige kinderen erg verwend deden over de cadeautjes. Ze zijn het namelijk zo gewend ze cadeaus krijgen iedere keer wanneer een vrijwilliger vertrekt. Dus er waren in de ochtendklas een aantal kinderen die boos waren omdat ze de kleur van het schrift of puntenslijper niet mooi vonden. Heel eerlijk, dat maakte het afscheid nemen wel wat makkelijker... Maar in de middagklas waren ze allemaal heel dankbaar. Alle Belvilla-collega's: super bedankt voor alles! Claudio, de kinderen die kleren kregen waren een beetje in shock en bleven maar dankjewel zeggen. Zo lief! En door het fijne cadeau van de supervisors, kon ik iedereen eenzelfde soort pakketje geven met een schrift, goed potlood, puntenslijper en kneedgum. Alle andere lieve mensen die wat hebben gedoneerd, ook super bedankt! Ik kon niet alles even eerlijk verdelen dus die leuke potloden, pennen etc heb ik in de supply-room op school neergezet. Komt hoe dan ook goed terecht! Verder kwamen de kinderen van de middagklas extra veel knuffelen en spelen omdat ze wisten dat we weg gingen. Dat is dus wel shit als je dan moet gaan. Maar goed, ik kom gewoon weer terug, dus een echt afscheid was het niet! Wanneer? Geen idee. Maar dit was zó geweldig dat ik wel gewoon terug móet komen. Voor iedereen die vervelende verhalen over vrijwilligerswerk in arme landen kent, this was nothing like it. De school was prachtig en op alle gebouwen was geschreven door wie uit welk land het gedoneerd was. Hierdoor zie je dat zelfs als je alleen geld doneert, het goed terecht komt en het niet stiekem in de portemonnee van de big boss gaat. En verder de accommodatie, het eten, de coördinators ter plaatse... alles was zo goed geregeld! Mocht iemand ooit overwegen iets soortgelijks te gaan doen, raad ik de organisatie The Green Lion en The Greenway School absoluut aan!
Op zaterdag ben ik naar Siem Reap gegaan en vanaf daar gelijk de bus door naar Phnom Penh. Ik had even een privékamer in een hostel geboekt voor wat rust in mijn hoofd. Na die maand, het afscheid en wat ik in Phnom Penh meemaakte kon ik dat wel gebruiken. En het was leuk dat ik toch nog mensen kon ontmoeten in de common rooms.
Kleine waarschuwing voor de rest van deze tekst: ik heb een paar oorlogsdingen in Cambodja en Vietnam bezocht in 3 dagen tijd die allemaal erg heftig waren. Ik zal ook een stukje geschiedenis vertellen, maar het is destijds geen pretje geweest dus misschien ook niet om het zodadelijk te lezen. Just so you know.
Ik heb in Phnom Penh niks anders gedaan dan S-21 en The Killing Fields. S-21 is de meest beruchte gevangenis waar Cambodjanen in werden opgesloten en gemarteld ten tijde van de Khmer Rouge. Natuurlijk gebeurde dit in meerdere gevangenissen in het land, maar deze was de grootste en hebben ze daarom tot een museum omgebouwd. Wat ik daar zag, zal ik nooit meer vergeten. Wat een afschuwelijke plek was dat. De martelwerktuigen, de kleine cellen waar ze in zaten. En de portretten van de gevangenen waren heel bijzonder. Sommigen hadden een hele levendige, hoopvolle en stoere blik in hun ogen. Sommigen waren dood, maar nog in leven. Je kon gewoon zien dat er geen ziel meer in zat. Maar allemaal even mager en met touwen om hun armen. Er waren ook een aantal foto's te zien van mensen die net gemarteld waren en die misschien al niet meer leefden op het moment dat die foto werd genomen. Zo gauw ik zag wat er in die kamer te zien was, heb ik me meteen weer omgedraaid. Dit bezoek was heel heftig, maar veel ruimte voor een mental break down was er niet, want ik ging nog naar The Killing Fields. Een flink ritje in de tuktuk waar ik gelukkig wat rustig kon nadenken. Maar wat ik daarna zou horen en zien was nog veel erger. Eigenlijk is er niet bijzonder veel te zien, omdat de gebouwen die er stonden vlak na de oorlog allemaal gesloopt zijn door boze Cambodjanen. Waar ik me wel wat bij voor kan stellen. Via de audio tour kwam ik toch veel te weten over wat zich daar heeft afgespeeld. Een aantal feitjes die de meeste indruk op me hebben gemaakt: kogels waren te duur. Dus de mensen die daar geëxecuteerd werden, werden voor een kuil doodgeslagen met bijv een bijl. Die kun je namelijk hergebruiken dus is goedkoper dan de "humane" versie met kogels. Sommigen waren nog niet volledig dood toen ze in de kuil vielen, dus werd er de chemische stof DDT over gegooid. Dit had ook als doel om de stank enigszins weg te nemen. Verder heb ik een boom gezien die voor zoiets ergs werd gebruikt dat ik er misselijk van werd. Baby's en peuters werden daar tegen doodgeslagen en in hetzelfde graf gegooid als hun moeders. Sorry voor deze details, maar het moet even. Ook heb ik botten en schedels gezien die zijn opgegraven. Tijdens de audiotour werd uitgelegd dat door erosie en andere weersomstandigheden nog steeds botten uit de velden naar boven komen. Eens in de paar weken gaan de medewerkers het veld rond om ze op te ruimen. Ik had niks zien liggen, tot helemaal aan het einde ik iets zag waarvan ik twijfelde of het een tak was. Dat was het dus niet... er stak een stuk bot uit de grond. Er omheen lagen stukjes kleding en nog meer botten en tanden die naar de oppervlakte waren gekomen. Dit was een van de vreselijkste plekken die ik ooit bezocht heb. Tegelijkertijd kon ik het toch wel enigszins relativeren, omdat het denk ik vergelijkbaar is met bijv Auschwitz. Dat is waarschijnlijk net zo vreselijk. Dit is alleen aan de andere kant van de wereld. En het is recenter wat het voor mij wat confronterender maakt. Of ja, relativeren is niet het goede woord. Maar ik kon er op die manier beter mee omgaan. Dat deze situatie in die zin niet speciaal was. Of erger. Wij kennen ook een onprettig geschiedenis zoals deze. Maar goed, je kunt je voorstellen dat ik daarna niet heel veel zin had in gezellige backpackers, dus ik was erg blij met mijn eigen kamer.
Samen met de rare laatste week in Samrong en dat ik de andere vrijwilligers miste, maakte dat ik Phnom Penh niet het leukste weekend ooit vond. Gelukkig maar dat ik er niet lang hoefde te blijven, want mijn visum liep af en ik wilde naar Vietnam! Na een prima busrit naar Ho Chi Minh City (of Saigon) heb ik Vivien weer gezien die ik ken uit de eerste twee weken van Cambodja. Was heel leuk om haar weer te zien en even bij te kletsen! De volgende dag ben ik naar het oorlogsmuseum van Vietnam gegaan. Jeuj, nog meer oorlog! Maar ja, het leven kan niet altijd feest zijn hè. Dat was het voor de locals een paar decennia terug ook niet. Dit museum was ook weer afschuwelijk. Het is voornamelijk een verzameling van foto's van internationale journalisten die tijdens hun werk in de oorlog zijn omgekomen. Qua geschiedenis vind ik het lastig om hier veel over te vertellen. Ik vond het namelijk behoorlijk ingewikkeld en het duurde even voordat ik er zelf iets van dacht te snappen. Het begon eigenlijk met het onafhankelijk worden van Frankrijk. Maar uiteindelijk had heel Frankrijk er niks meer mee te maken. Amerika bemoeide zich hiermee en dat is een beetje uit de hand gelopen. Vietnam was verdeeld in communistisch Noord en een wat vrijer Zuid. Net als in Korea dus. Noord-Vietnam had China en de voormalig Sovjet-Unie als bondgenoten en wilde Zuid-Vietnam erbij betrekken die werd bijgestaan door onder andere Amerika. Eigenlijk was het dus meer een soort burgeroorlog die internationaal is geworden. Ik hoop dat ik het goed vertel, want ik vind het nog steeds ingewikkeld (heb tijdens het schrijven ook stiekem even wikipedia erbij gepakt, haha!). Maar goed, het museum dus. De foto's die ik daar zag, waren opnieuw zo verschrikkelijk. De journalisten waren er echt bij. En door de briljant genomen foto's, voelde het alsof ik samen met de vluchtende en vechtende Vietnamezen daar in de loopgraven en de velden was. Ook hier kon ik het weer vergelijken met wat ik weet over WOII. Toen waren er ook loopgraven, bombardementen, krijgsgevangenen en vuurgevechten. Een van de verschillen is alleen dat de techniek destijds nog niet zo ver was dat er zulke scherpe foto's ter plaatse gemaakt konden worden. Heel bizar om te zien. Een moeder die samen met haar kinderen door het water vlucht. Een stel mensen dat vastgebonden staat aan een boom en waarbij de fotograaf de militairen vriendelijk verzocht heeft om even te wachten met schieten zodat hij de foto kon maken. Daarna heeft hij zich omgedraaid en niet meer omgekeken. Hij hoorde een aantal schoten en het gehuil stopte. HOE vreselijk is dat! En wat een maffe manier om je werk uit te voeren. Verder heb ik ook gezien hoe de natuur en de mensen eruit zagen na agent orange. Blijkbaar wilden de Amerikanen niet dat de Vietnamezen zich konden verschuilen in de hoogbegroeide velden, dus sproeiden ze een bepaalde chemische stof er overheen waardoor de natuur werd afgebroken en alles plat werd. Maar logischerwijs heeft dat ook effect op de mensen die daar woonden en de piloten die dat werk deden. Tot op de dag vandaag worden er kinderen geboren met handicaps die daar uit voort komen, omdat hun voorouders in contact zijn gekomen met de chemische stoffen en er allerlei handicaps aan hun kinderen zijn doorgegeven. Ook in Amerika wonen kinderen van veteranen die stoornissen of handicaps hebben.
Nou, na de afgelopen dagen was ik wel even klaar met alle ellende uit de geschiedenis. Het maakte me alleen maar boos, omdat we er blijkbaar niet van leren. Oorlog bestaat al god weet hoe lang en zal voorlopig nog wel niet uitgestorven zijn. Dus ik was wel in voor wat leuks! In de avond heb ik met Vivien en Raphaël (ook van het vrijwilligerswerk) afgesproken voor een biertje. Was heel gezellig!
Nu ben ik al een paar dagen in Dalat en dat is in ieder geval veel leuker dan die andere steden! Het is kleiner en door Franse invloeden doet het soms Europees aan. Wat ook wel eens lekker is ;-) Ik ben naar de Crazy House gegaan wat ook best crazy was. Beetje Gaudí gecombineerd met de Efteling. Wel cool! Vanavond gaan we naar een bar die door dezelfde architect ontworpen is, dus ben benieuwd! Diezelfde dag ben ik naar de kabelbaan gelopen. Ik wilde niet langs de hoofdweg, want dat leek me saai. Ik zag op de kaart een kronkelweggetje dus heb die genomen. Verdwaald was ik niet want ik volgde gewoon de kaart. Maar een beetje "lost" was ik wel. Op het heetst van de dag, de enige toerist in de bergen, in een dorpje net buiten Dalat met honden die me niet vertrouwden en naar me blaften, gromden en me achterna kwamen. Ach, weer een avontuur rijker zullen we maar zeggen ;-) De kabelbaan was wel tof! Maar een beetje te hoog voor mij. De tempel aan het einde was prima, maar lang niet zo mooi als alle tempels die ik in Cambodja heb gezien. Wat een hoop "maren"... Het was best leuk hoor!!
Vivien is een dag later gearriveerd en gisteren zijn we achterop een motor door de bergen rondom Dalat gereden. We zijn naar een weasel coffee plantation gegaan (de beste koffie komt uit de schijt van wezels die alleen de beste koffiebonen eten), naar een silk farm (maar dat had ik al in Siem Reap gezien) en naar een mushroom farm (alleen maar grote champginonnen). De hoogtepunten waren toch wel de Elephant Waterfall waar ik onder heb gestaan. En de Pongour Waterfall waar ik op heb gestaan. Heel vet was dat! Toch een beetje dat je denkt, wat de fuck ik sta op een waterval!!! En een van de hoogtepunten was ook het op een motor zitten. Wat een heerlijk gevoel is dat! En het mooiste was nog wel dat ik zelf niet op het verkeer hoefde te letten en dat deze local precies wist hoe het verkeer hier werkte. Ik kon dus lekker genieten van het gevoel en het uitzicht! Aan het einde hebben ze ons via een andere route terug naar de stad gebracht, zodat we nog een mooie zonsondergang bij een meer tussen de bergen konden bekijken. Heerlijke dag! Eigenlijk was vandaag mijn check-out, maar dat betekende dat ik gisteravond na die toch ook wel vermoeiende dag, moest bedenken waar ik vandaag heen ging. Net als Vivien had ik daar geen zin in, dus hebben we allebei met 1 nacht verlengd (ik ben wel veranderd naar haar hostel want daar hebben ze family diner met alle backpackers en is incl ontbijt. Veel leuker!) zodat we vandaag alles konden regelen voor morgen. We pakken de bus naar Hoi An wat in totaal zo'n 16 uur gaat duren... eerst iets van 4 uur naar Nha Trang en na een behoorlijke pauze nog een uurtje of 10 met de nachtbus. Potverdikkie dat wordt een lange dag. Maaaar dan zijn we in Hoi An waar ik veel goede verhalen over heb gehoord! Dus we gaan het meemaken!
Oh en super leuk al jullie reacties op mijn verhalen, dankjewel! Vind het ook heel leuk om te schrijven, ook al doe ik het niet iedere dag. Maar ik zal het vol blijven houden! :-)
Tot de volgende! Liefs
Dit verhaal wordt even een mixup van landen. Voor degenen die me goed kennen, ja ik vind dit lelijk. Maar je moet wat als je niet iedere week een verhaaltje uploadt ;-)
Mijn laatste week in Cambodja was raar. Als je zo intens met dezelfde groep mensen omgaat, raak je snel aan elkaar gehecht. En aan de kinderen natuurlijk ook. Dus het idee dat je afscheid moet gaan nemen, is heel vreemd. Het afscheid met de kinderen was gemixt. Het was leuk. Maar ook niet leuk. Ook doordat sommige kinderen erg verwend deden over de cadeautjes. Ze zijn het namelijk zo gewend ze cadeaus krijgen iedere keer wanneer een vrijwilliger vertrekt. Dus er waren in de ochtendklas een aantal kinderen die boos waren omdat ze de kleur van het schrift of puntenslijper niet mooi vonden. Heel eerlijk, dat maakte het afscheid nemen wel wat makkelijker... Maar in de middagklas waren ze allemaal heel dankbaar. Alle Belvilla-collega's: super bedankt voor alles! Claudio, de kinderen die kleren kregen waren een beetje in shock en bleven maar dankjewel zeggen. Zo lief! En door het fijne cadeau van de supervisors, kon ik iedereen eenzelfde soort pakketje geven met een schrift, goed potlood, puntenslijper en kneedgum. Alle andere lieve mensen die wat hebben gedoneerd, ook super bedankt! Ik kon niet alles even eerlijk verdelen dus die leuke potloden, pennen etc heb ik in de supply-room op school neergezet. Komt hoe dan ook goed terecht! Verder kwamen de kinderen van de middagklas extra veel knuffelen en spelen omdat ze wisten dat we weg gingen. Dat is dus wel shit als je dan moet gaan. Maar goed, ik kom gewoon weer terug, dus een echt afscheid was het niet! Wanneer? Geen idee. Maar dit was zó geweldig dat ik wel gewoon terug móet komen. Voor iedereen die vervelende verhalen over vrijwilligerswerk in arme landen kent, this was nothing like it. De school was prachtig en op alle gebouwen was geschreven door wie uit welk land het gedoneerd was. Hierdoor zie je dat zelfs als je alleen geld doneert, het goed terecht komt en het niet stiekem in de portemonnee van de big boss gaat. En verder de accommodatie, het eten, de coördinators ter plaatse... alles was zo goed geregeld! Mocht iemand ooit overwegen iets soortgelijks te gaan doen, raad ik de organisatie The Green Lion en The Greenway School absoluut aan!
Op zaterdag ben ik naar Siem Reap gegaan en vanaf daar gelijk de bus door naar Phnom Penh. Ik had even een privékamer in een hostel geboekt voor wat rust in mijn hoofd. Na die maand, het afscheid en wat ik in Phnom Penh meemaakte kon ik dat wel gebruiken. En het was leuk dat ik toch nog mensen kon ontmoeten in de common rooms.
Kleine waarschuwing voor de rest van deze tekst: ik heb een paar oorlogsdingen in Cambodja en Vietnam bezocht in 3 dagen tijd die allemaal erg heftig waren. Ik zal ook een stukje geschiedenis vertellen, maar het is destijds geen pretje geweest dus misschien ook niet om het zodadelijk te lezen. Just so you know.
Ik heb in Phnom Penh niks anders gedaan dan S-21 en The Killing Fields. S-21 is de meest beruchte gevangenis waar Cambodjanen in werden opgesloten en gemarteld ten tijde van de Khmer Rouge. Natuurlijk gebeurde dit in meerdere gevangenissen in het land, maar deze was de grootste en hebben ze daarom tot een museum omgebouwd. Wat ik daar zag, zal ik nooit meer vergeten. Wat een afschuwelijke plek was dat. De martelwerktuigen, de kleine cellen waar ze in zaten. En de portretten van de gevangenen waren heel bijzonder. Sommigen hadden een hele levendige, hoopvolle en stoere blik in hun ogen. Sommigen waren dood, maar nog in leven. Je kon gewoon zien dat er geen ziel meer in zat. Maar allemaal even mager en met touwen om hun armen. Er waren ook een aantal foto's te zien van mensen die net gemarteld waren en die misschien al niet meer leefden op het moment dat die foto werd genomen. Zo gauw ik zag wat er in die kamer te zien was, heb ik me meteen weer omgedraaid. Dit bezoek was heel heftig, maar veel ruimte voor een mental break down was er niet, want ik ging nog naar The Killing Fields. Een flink ritje in de tuktuk waar ik gelukkig wat rustig kon nadenken. Maar wat ik daarna zou horen en zien was nog veel erger. Eigenlijk is er niet bijzonder veel te zien, omdat de gebouwen die er stonden vlak na de oorlog allemaal gesloopt zijn door boze Cambodjanen. Waar ik me wel wat bij voor kan stellen. Via de audio tour kwam ik toch veel te weten over wat zich daar heeft afgespeeld. Een aantal feitjes die de meeste indruk op me hebben gemaakt: kogels waren te duur. Dus de mensen die daar geëxecuteerd werden, werden voor een kuil doodgeslagen met bijv een bijl. Die kun je namelijk hergebruiken dus is goedkoper dan de "humane" versie met kogels. Sommigen waren nog niet volledig dood toen ze in de kuil vielen, dus werd er de chemische stof DDT over gegooid. Dit had ook als doel om de stank enigszins weg te nemen. Verder heb ik een boom gezien die voor zoiets ergs werd gebruikt dat ik er misselijk van werd. Baby's en peuters werden daar tegen doodgeslagen en in hetzelfde graf gegooid als hun moeders. Sorry voor deze details, maar het moet even. Ook heb ik botten en schedels gezien die zijn opgegraven. Tijdens de audiotour werd uitgelegd dat door erosie en andere weersomstandigheden nog steeds botten uit de velden naar boven komen. Eens in de paar weken gaan de medewerkers het veld rond om ze op te ruimen. Ik had niks zien liggen, tot helemaal aan het einde ik iets zag waarvan ik twijfelde of het een tak was. Dat was het dus niet... er stak een stuk bot uit de grond. Er omheen lagen stukjes kleding en nog meer botten en tanden die naar de oppervlakte waren gekomen. Dit was een van de vreselijkste plekken die ik ooit bezocht heb. Tegelijkertijd kon ik het toch wel enigszins relativeren, omdat het denk ik vergelijkbaar is met bijv Auschwitz. Dat is waarschijnlijk net zo vreselijk. Dit is alleen aan de andere kant van de wereld. En het is recenter wat het voor mij wat confronterender maakt. Of ja, relativeren is niet het goede woord. Maar ik kon er op die manier beter mee omgaan. Dat deze situatie in die zin niet speciaal was. Of erger. Wij kennen ook een onprettig geschiedenis zoals deze. Maar goed, je kunt je voorstellen dat ik daarna niet heel veel zin had in gezellige backpackers, dus ik was erg blij met mijn eigen kamer.
Samen met de rare laatste week in Samrong en dat ik de andere vrijwilligers miste, maakte dat ik Phnom Penh niet het leukste weekend ooit vond. Gelukkig maar dat ik er niet lang hoefde te blijven, want mijn visum liep af en ik wilde naar Vietnam! Na een prima busrit naar Ho Chi Minh City (of Saigon) heb ik Vivien weer gezien die ik ken uit de eerste twee weken van Cambodja. Was heel leuk om haar weer te zien en even bij te kletsen! De volgende dag ben ik naar het oorlogsmuseum van Vietnam gegaan. Jeuj, nog meer oorlog! Maar ja, het leven kan niet altijd feest zijn hè. Dat was het voor de locals een paar decennia terug ook niet. Dit museum was ook weer afschuwelijk. Het is voornamelijk een verzameling van foto's van internationale journalisten die tijdens hun werk in de oorlog zijn omgekomen. Qua geschiedenis vind ik het lastig om hier veel over te vertellen. Ik vond het namelijk behoorlijk ingewikkeld en het duurde even voordat ik er zelf iets van dacht te snappen. Het begon eigenlijk met het onafhankelijk worden van Frankrijk. Maar uiteindelijk had heel Frankrijk er niks meer mee te maken. Amerika bemoeide zich hiermee en dat is een beetje uit de hand gelopen. Vietnam was verdeeld in communistisch Noord en een wat vrijer Zuid. Net als in Korea dus. Noord-Vietnam had China en de voormalig Sovjet-Unie als bondgenoten en wilde Zuid-Vietnam erbij betrekken die werd bijgestaan door onder andere Amerika. Eigenlijk was het dus meer een soort burgeroorlog die internationaal is geworden. Ik hoop dat ik het goed vertel, want ik vind het nog steeds ingewikkeld (heb tijdens het schrijven ook stiekem even wikipedia erbij gepakt, haha!). Maar goed, het museum dus. De foto's die ik daar zag, waren opnieuw zo verschrikkelijk. De journalisten waren er echt bij. En door de briljant genomen foto's, voelde het alsof ik samen met de vluchtende en vechtende Vietnamezen daar in de loopgraven en de velden was. Ook hier kon ik het weer vergelijken met wat ik weet over WOII. Toen waren er ook loopgraven, bombardementen, krijgsgevangenen en vuurgevechten. Een van de verschillen is alleen dat de techniek destijds nog niet zo ver was dat er zulke scherpe foto's ter plaatse gemaakt konden worden. Heel bizar om te zien. Een moeder die samen met haar kinderen door het water vlucht. Een stel mensen dat vastgebonden staat aan een boom en waarbij de fotograaf de militairen vriendelijk verzocht heeft om even te wachten met schieten zodat hij de foto kon maken. Daarna heeft hij zich omgedraaid en niet meer omgekeken. Hij hoorde een aantal schoten en het gehuil stopte. HOE vreselijk is dat! En wat een maffe manier om je werk uit te voeren. Verder heb ik ook gezien hoe de natuur en de mensen eruit zagen na agent orange. Blijkbaar wilden de Amerikanen niet dat de Vietnamezen zich konden verschuilen in de hoogbegroeide velden, dus sproeiden ze een bepaalde chemische stof er overheen waardoor de natuur werd afgebroken en alles plat werd. Maar logischerwijs heeft dat ook effect op de mensen die daar woonden en de piloten die dat werk deden. Tot op de dag vandaag worden er kinderen geboren met handicaps die daar uit voort komen, omdat hun voorouders in contact zijn gekomen met de chemische stoffen en er allerlei handicaps aan hun kinderen zijn doorgegeven. Ook in Amerika wonen kinderen van veteranen die stoornissen of handicaps hebben.
Nou, na de afgelopen dagen was ik wel even klaar met alle ellende uit de geschiedenis. Het maakte me alleen maar boos, omdat we er blijkbaar niet van leren. Oorlog bestaat al god weet hoe lang en zal voorlopig nog wel niet uitgestorven zijn. Dus ik was wel in voor wat leuks! In de avond heb ik met Vivien en Raphaël (ook van het vrijwilligerswerk) afgesproken voor een biertje. Was heel gezellig!
Nu ben ik al een paar dagen in Dalat en dat is in ieder geval veel leuker dan die andere steden! Het is kleiner en door Franse invloeden doet het soms Europees aan. Wat ook wel eens lekker is ;-) Ik ben naar de Crazy House gegaan wat ook best crazy was. Beetje Gaudí gecombineerd met de Efteling. Wel cool! Vanavond gaan we naar een bar die door dezelfde architect ontworpen is, dus ben benieuwd! Diezelfde dag ben ik naar de kabelbaan gelopen. Ik wilde niet langs de hoofdweg, want dat leek me saai. Ik zag op de kaart een kronkelweggetje dus heb die genomen. Verdwaald was ik niet want ik volgde gewoon de kaart. Maar een beetje "lost" was ik wel. Op het heetst van de dag, de enige toerist in de bergen, in een dorpje net buiten Dalat met honden die me niet vertrouwden en naar me blaften, gromden en me achterna kwamen. Ach, weer een avontuur rijker zullen we maar zeggen ;-) De kabelbaan was wel tof! Maar een beetje te hoog voor mij. De tempel aan het einde was prima, maar lang niet zo mooi als alle tempels die ik in Cambodja heb gezien. Wat een hoop "maren"... Het was best leuk hoor!!
Vivien is een dag later gearriveerd en gisteren zijn we achterop een motor door de bergen rondom Dalat gereden. We zijn naar een weasel coffee plantation gegaan (de beste koffie komt uit de schijt van wezels die alleen de beste koffiebonen eten), naar een silk farm (maar dat had ik al in Siem Reap gezien) en naar een mushroom farm (alleen maar grote champginonnen). De hoogtepunten waren toch wel de Elephant Waterfall waar ik onder heb gestaan. En de Pongour Waterfall waar ik op heb gestaan. Heel vet was dat! Toch een beetje dat je denkt, wat de fuck ik sta op een waterval!!! En een van de hoogtepunten was ook het op een motor zitten. Wat een heerlijk gevoel is dat! En het mooiste was nog wel dat ik zelf niet op het verkeer hoefde te letten en dat deze local precies wist hoe het verkeer hier werkte. Ik kon dus lekker genieten van het gevoel en het uitzicht! Aan het einde hebben ze ons via een andere route terug naar de stad gebracht, zodat we nog een mooie zonsondergang bij een meer tussen de bergen konden bekijken. Heerlijke dag! Eigenlijk was vandaag mijn check-out, maar dat betekende dat ik gisteravond na die toch ook wel vermoeiende dag, moest bedenken waar ik vandaag heen ging. Net als Vivien had ik daar geen zin in, dus hebben we allebei met 1 nacht verlengd (ik ben wel veranderd naar haar hostel want daar hebben ze family diner met alle backpackers en is incl ontbijt. Veel leuker!) zodat we vandaag alles konden regelen voor morgen. We pakken de bus naar Hoi An wat in totaal zo'n 16 uur gaat duren... eerst iets van 4 uur naar Nha Trang en na een behoorlijke pauze nog een uurtje of 10 met de nachtbus. Potverdikkie dat wordt een lange dag. Maaaar dan zijn we in Hoi An waar ik veel goede verhalen over heb gehoord! Dus we gaan het meemaken!
Oh en super leuk al jullie reacties op mijn verhalen, dankjewel! Vind het ook heel leuk om te schrijven, ook al doe ik het niet iedere dag. Maar ik zal het vol blijven houden! :-)
Tot de volgende! Liefs
Goeie reis verder.. papa
Ook prachtige foto`s hoor. Nog een goede reis!
Liefs van mij.
Je rugzak wordt al aardig gevuld.
Groetjes
Marleen